Миш-мишлар ростмиди ёки ёлғон
Билмаганлар боксдан кетишимни бошқа сабабларга боғлашди. Эмишки, мен қаттиқ жароҳат олганим учун боксдан кетганман. Мен ҳақимда жуда кўп миш-мишлар тарқалди. Уларни ўзим хам эшитганман. Бундан бир неча йил аввал ҳамма ерда Муҳаммадқодир билан вилоят собиқ ҳокимининг ўғли Улуғбек Обидов орасида катта жанжал бўлибди, деган миш-миш пайдо бўлди. Айтишларига қараганда, иккаламиз уришиб кетиб, мен аввал уни урганман, кейин эса у одам ёллатиб, мени лом билан урдириб, оёқ-қўлимни мажақлаб ташлаган. Бу гап тарқалганда мен америкада эдим. Америкадан келиб, озроқ мазам бўлмай, касалхонага қатнаб, бир-икки муолажа олдим. Юқорида айтиб ўтганимдек, 2004 йил олимпиадага тайёргарлик вақтидаги воқеадан кейин қўлимнинг операция бўлгани гап-сўзларни баттар кўпайтириб юборди. Буни кўрганлар «Муҳаммадқодир килинкада ётибди, оғир экан», деган гап тарқатиб юборишган. Ҳатто шифохонада ишлайдиганларнинг бир-иккитаси «Муҳаммадқодир ўлди, кеча олиб чиқиб кетишди», ҳам деган.
Ўшанда қанча одамлар уйимга сўраб келишди. 70-80 ёшли отахонлар кўргани келарди. Шифохонада ётганмиш, деб у ерга ортимдан сўраб борганлар қанча бўлган. Ҳатто, мени ўлди, деб эшитгани учун уйимизга таъзияга келганлар ҳам бўлди. Тирикман, соппа-соғман, деганимдан кейин кўпчилиги хурсандлигидан йиғлаб ҳам юборди. Йўқлаб келгувчиларга «киринглар, ош қиламиз, меҳмон бўлиб кетасизлар десак», «эй, бўлди, ош керакмас, тирик экансиз, бизга шунинг ўзи етади», деб қайтиб кетишарди. Одамлар Самарқанду Бухоролардан телефон қилишарди. Уйимга давлат ходимлари, ҳуқуқ органлари вакиллари ҳам нима гап деб, ҳол-аҳвол сўрагани келишган. Одамларга ҳеч нима бўлмади, менинг душманим йўқ, мен ҳеч ким билан уришмайман, мен учун ҳамма бир, мен ҳам ҳамма каби оддий бир фуқароман, десам ишонишмас эди.
Бир отахон Андижон шаҳрида газ сув олиб ичмоқчи бўлиб турса, сув сотаётган қиз кимгадир: «Муҳаммадқодир оламдан ўтибди, кеча дадам жанозага бориб келди», деб гапираётган экан. Буни эшитган отахон сувниям ташлаб, бизникига қараб югурибди. Келиб, мени кўрди-да, йиғлаб юборди. Кейин жаҳли чиқиб, ҳалиги сотувчи қизни бўралатиб сўкиб кетди.
Кечки пайтда машиналарда келиб, «айтинг, ҳокимнинг ўғли сизга нима қилди, биз ҳам ҳозир бориб, уни мажақлаб ташлаймиз», дегувчилар ҳам бўлди. «Нима деяпсизлар, қўйинглар, у менинг укам, бунақа воқеа бўлмаган, булар миш-миш, холос», деб уларни тинчлантирардим. Шундан кейин кўнгиллари жойига тушиб, «худога шукр, сиз ҳаётда ҳеч ҳам биров билан уришманг, агар кимдир сизни хафа қилса, мана биз бормиз, нима муаммо бўлса бизга айтинг», деб кетишарди. «Агар менга бирор нима бўлса, ҳимоя қилувчи ҳуқуқ органлари бор, қонун бор, сизлар асло хавотир олманглар» дердим мен.
Аслида Улуғбек билан қадрдон ака-укамиз. Олимпида чемпиони бўлиб қайтганимда ҳам ака, деб ҳурматимни жойига қўйиб, йўқлаб турарди. Чойхоналарда кўп марта бирга ўтирганмиз. У билан ака-укачилигимиз ҳозир ҳам давом этяпти. Бу миш-мишларни кимлар ва нима сабабдан тарқатганини билмайман. Балки айрим кўролмас, ғаламис одамлар қасддан шундай қилгандир.
Бу воқеалардан кейин, тўғриси, менга мухлислик қиладиган, менинг тақдирим билан қизиқадиган инсонларнинг кўплигидан хурсанд бўлдим. Меҳрибон, самимий, содда, оқибатли халқим, юртдошларим борлигидан жудаям қувондим. Омад, пул, мансаб, дўстлар сизни ташлаб кетиши мумкин экан, аммо халқ барибир сиз билан қолаверар экан. Шу ҳақиқатни билдимки, халқим учун мен барибир Муҳаммадқодир Абдуллаев бўлиб қолавераман.
«БОКС МАКТАБИ ОЧОЛМАЯПМАН»
Анчадан буён ўзимнинг бокс мактабим бўлишини орзу қиламан. Бошқа соҳада ишлашни хоҳламаяпман. Мана, масалан спорт қўмитасига борсангиз, у ерда ишлаётган спортдан мутлақо хабари йўқ одамлар, ундай қилишинг, бундай қилишинг керак, деб ақл ўргатади. Менимча, ҳар бир соҳада ўзининг мутахассиси фаолият юритгани яхшироқ. Мениям соҳамдан бошқа кўп жойларга ишга таклиф қилишди. Бунга ўзим кўнмадим. Тўғри, обрўйим, ҳурматим туфайли ишни олиб боришим мумкин, бироқ барибир мен у соҳанинг мутахассиси даражасида бўлолмайман. Ҳукуматимиз спортга катта эътибор бераётган бир пайтда мен ҳам қўлимдан келганча шу соҳа ривожига ҳисса қўшишни хоҳлайман.
Ҳар куни спорт коллежидаги машғулот залига бориб, шуғулланаман. Лекин ўзим учун алоҳида машғулот ўтадиган жой йўқ. Ҳозир спорт коллежида 8 нафар мураббий машғулот олиб боряпти. Албатта, бунча одамга битта зал торлик қилади. Андижон шаҳридаги 50-мактабнинг спорт залида яна бир жойимиз бор. Аммо у ерда ҳам Ўткирбек Ҳайдаров, Ойбек Ҳайдаров, Шуҳрат Абдуллаевлар шуғулланяпти. Яна бир залда Турдиали Узғунов, яна бир жойда Аҳмадали ака. Демоқчи бўлганим, кўпчилик заллар банд, уларнинг олдига бориб олсангиз, ризқини қийган бўласиз. Ўзимга алоҳида зал қуриб олишга эса имкониятим етмайди. Ўзим яшайдиган маҳаллада ташландиқ бир клуб бор эди. Бир журналист укахонимга «шу клуб бекор ётибди, маҳаллада эса қанча ёшлар бор, уларнинг бошини бириктириб, шу бўш жойни машғулот залига айлантириб, бокс мактаби очсак, ёшларни ҳам бекорчиликдан, ҳам турли ёмон йўлларга кириб кетишдан асраган бўлармидик», деган фикрни айтдим. «Бунинг устига шу атрофда яшовчи спорт билан шуғулланишни истайдиган кўплаб ёшларнинг шаҳар марказига бориб, тўгаракларга қатнашишга имкониятлари йўқ». У бу гапларимни газетада мақола қилиб чиқарди. Шунда Тошкент вилоятидаги бир қанча раҳбарлар журналист йигитга телефон қилиб, «айтинг, Муҳаммадқодирга, биз қуриб берамиз ана ўша спорт залини, шу ерга келиб, очсин тўгарагини», дейишган. Аммо бунга мен кўнмадим. Чунки мен бошқа ерга бориб, бокс ўргатолмайман, менга ўзим яшаётган ҳудуддан жой керак, дедим. Бу ердаги раҳбарлардан эса садо чиқмади. Хуллас, ўша ташландиқ клубни менга беришмади, ҳозир у ер ошхонага айлантирилган.
Балки энди орзуимни пойтахтга кўчиб бориб, у ерда амалга оширарман, деган ўй ҳам йўқ эмас. Нима бўлганда ҳам ўзимнинг бокс мактабимни ташкил қилиб, ёшларга тажрибаларимни ўргатишим, юртим шаънини ҳимоя қиладиган бўлажак чемпионларни етиштириб чиқаришим керак.
«ЯНА КАТТА РИНГГА ҚАЙТМОҚЧИМАН»
Мен юртбошимизга ва халқимизга «профессионал боксда чемпион бўлиб, Ўзбекистонга камар олиб қайтаман» деб ваъда бериб қўйганман. Ваъдани эса бажариш керак. Бироқ негадир бу мақсадимни кўпчилик қувватламаяпти. Кимдир тўғри қиласан, яна боксга қайт, дейди; кимдир, керакмас, олимпиада чемпиони бўлдинг, шунинг ўзи етади, ёшинг ҳам ўтиб қолди, деб кўнглимни совитиб, иштиёқимни сўндирмоқда.
25 ёшимда ҳаваскор боксда ютилиб қолганимда ҳам кўпчилик худди шу гапни айтган, мендан юз ўгириб кетган эди. Лекин мен ўша воқеадан кейин ҳали кўп ютуқларга эришишим мумкинлигини исботлашга ҳаракат қилиб, жаҳон чемпиони бўлдим. Ҳозир ҳам ҳалиям имкониятим борлигини яна бир бор исбот қилишни хоҳлайман.
Профессионал бокс қоидалари буйича аввал рейтинг жангларда қатнашиб, балл тўплагач, давогарликка чиқасиз ва ўзингизнинг вазн тоифангиздаги боксчи билан чемпионалик камари учун кураш олиб борасиз. Шу йил 27 май куни Олмалиқда мустақиллигимизнинг 20 йиллигига бағишланган катта бокс шоуси бўлиб ўтди. Мана шу тадбирда грузиялик боксчи билан охирги рейтинг жанги учун рингга тушишим керак эди. Афсуски, рақибим ўша пайтда травма олиб, келолмади. Ундан олдинги жангда таиланд билан тушишим керак бўлган пайтда менинг белим оғриб қолгани учун ўйин қолдирилди. Грузин келмагач, ўрнига ўзимнинг шогирдим Файзулла Аҳмедов билан жанг ўтказдим. Шу жангдан кейин кўпчилик «бўлди энди, Муҳаммадқодир боксни ташласин», деган фикрни айтибди. Аслида бизнинг рингга тушишимиз ёшларга қувват бўлади. Ҳозир 38 ёшдаман. Бу ёшда профессионал боксда бемалол фаолият юритиш мумкин. Чунки америкалик Хокенс 47 ёшда, у ҳозир ҳам жаҳон чемпионлигини ҳеч кимга бермаяпти, Кличколарнинг акаси 40, укаси 36 ёшда. Улар ҳам шу ёшда манман деган рақибларини мағлубиятга учратяпти. Пофессионал боксда катта ёшдагилар жуда кўпчиликни ташкил этади. Мендаги муаммонинг барчаси маблағга бориб тақалади. Чунки ёш ўтган сари боксчи кўп витаминлар қабул қилиши керак бўлади. Витаминларнинг нархи 100, 200, 300 долларгача боради. Уларни сотиб олишга менда имконият йўқ. Аввал Ўзбекистонда туриб, 5-6 та рейтинг жангларда қатнашиб, юқорироқ поғонага чиқиб олай десам, унга ҳомий топилмаяпти. Ҳомий қачон пайдо бўлади, албатта, пулингиз кўпайиб, обрўйингиз ошиб кетганда.
Чемпионлик давримда баъзи пулдор акахонлар ўзаро келишиб, менга машина тақдим қилишди, ойига 1000 доллардан пул бериб туришди. У пайтда ўзимнинг пулим ўзимга етарли, уларнинг моддий рағбатларига эҳтиёжманд эмасдим. Мана, энди пул керак пайтда атрофимда ҳеч ким топилмаяпти. Чунки энди мендан фойда йўқ-да.
Ўзимнинг даромадим эса шу биргина кафедан. Шундан келаётган 3-4 сўм чой-чақа билан кунимиз ўтиб турибди. Кўпчилик мени кафедан зўр даромади қилса керак, деб ўйлайди. Кафелардан пойтахтда катта даромад олиш мумкин, у ерда кичкина магазин ҳам менинг мана шу кафеимдан кўп даромад келтиради. Лекин бизнинг шароитда вазият бутунлай бошқача. Бу билан нолимоқчи эмасман, шунисига ҳам минг қатла шукр.
Промоутерларим ғирромлик қилмаганда, ҳамкорларим нотўғри кўрсатма бермаганда ҳозир ҳам ўзбек ўғлони сифатида профессионал боксда катта ютуқларга эришиб юрган бўлардим. Агар яхши ҳомий топилса, яна профессионал боксга қайтиш ниятим бор. Фақат, муаммо шундаки, ҳомийлар пул тиккандан кейин дарҳол натижа талаб қилади, «уни енга оласанми, бу билан жангга туша оласанми», деб бошингизни қотириб ташлайди. Сизга гўё қулдек муносабатда бўлади. Яхши шароит қилиб бериб, «фақат чемпион бўлсанг бўлди, ҳаммасига вақт керак», дейдиганлари йўқ.
